Εάν κοιτάξουμε στο λεξικό θα διαπιστώσουμε πως ο όρος υπομονή είναι ταυτισμένος με την ανοχή και την ανεκτικότητα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά για εμένα αυτοί οι όροι μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες και σκέψεις που σχετίζονται με μάρτυρες, θύματα, άτομα χωρίς πρωτοβουλία και ανθρώπους που αφήνουν τη ζωή να διαλέξει για αυτούς αντί να επιδιώκουν να ελέγχουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις που τους αφορούν. Επίσης μου φέρνουν στο μυαλό άτομα που δεν διακινδυνεύουν και δεν έχουν διάθεση να ηγηθούν και να καινοτομήσουν, να επαναστατήσουν ακόμα.
Θα ήθελα για ένα λεπτό να κάνουμε όλοι μια ιστορική αναδρομή και να αναλογιστούμε τους ανθρώπους που σημάδεψαν τις εξελίξεις. Από πρόσωπα αμφιλεγόμενα όπως ο Μέγας Αλέξανδρος ή ο Τσε Γκεβάρα, μέχρι πρόσωπα που κοινώς όλοι αποδεχόμαστε ως ευεργέτες της ανθρωπότητας όπως ο Γουτεμβέργιος, ο Μπελ ή ο Γκάντι. Θα συνειδητοποιήσετε πως εκτός από τα άλλα χαρίσματά τους, οι μεγάλες αυτές προσωπικότητες μοιράζονται και το προτέρημα της ανυπομονησίας. Για αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που κάποιος σας προτείνει να κάνετε υπομονή αναλογιστείτε εάν το κάνει γιατί όντως πιστεύει σε αυτό ή αν απλά συνειδητά ή ασυνείδητα τον τρομάζει η σκέψη του ότι κάποιος μπορεί να κατορθώσει περισσότερα από αυτόν σε λιγότερο χρόνο.
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)